ஊரெங்கும் பூ வாசனை-11

What’s your Reaction?

(11)

நமச்சிவாயம் மிக முக்கியமான வேலையில் ஆழ்ந்திருந்த போது ஜானகியிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.

“ஹலோ சொல்லு ஜானகி?” என்றார்.

“என்ன சொல்றே? காலேஜ் போகலையா?”

“என்னங்க…எனக்கு பயமாயிருக்கு. நீங்க உடனே வீட்டுக்கு வாங்களேன். தனியாயிருந்தா மனசு என்னென்னவோ நினைக்குது.”

“எல்லா ப்ரண்ட்ஸ_ம் காலேஜ்ல இருக்கும் போது இவன் எந்த ப்ரண்ட் வீட்டுக்குப் போயிருப்பான்?”

“காலேஜ்ல இருக்கறவங்க மட்டும்தான் ப்ரண்ட்டா? வேற ப்ரண்டே இருக்க மாட்டாங்களா?”

“சரி நீங்க வர்றீங்களா?”

“பர்மிஷன் போட்டுட்டு வர்றேன்” என்று கூறிவிட்டு தொடர்பைத் துண்டித்தார்.

தலையை கிறுகிறுவென சுற்றவதைப் போலிருந்தது.

காலேஜ் போவதாக போக்கு காட்டிவிட்டு எங்கே போனான்?

மேஜை மீதிருந்த கண்ணாடி டம்ளரில் மூடி வைத்திருந்த தண்ணீரை எடுத்து குடித்தார்.

தூக்க மாத்திரையை ஏன் சாப்பிட்டான்?

ஒரு வேளை…ஒரு வேளை போதை மாத்திரை பழக்கத்திற்கு அடிமையாகியிருக்கிறானா?

அன்றைக்கு போதை மாத்திரை கிடைக்க வில்லையோ? அதற்கு பதிலாக தூக்க மாத்திரையை போட்டுத் தூங்கியிருப்பானோ?

கற்பனையான எண்ணங்களே அவருக்குள் கனலை உற்பத்தி செய்ய விட்டிற்கு வந்தார்.

வராண்டாவிலேயே கவலை முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஜானகி.

அவரைக் கண்டதும் பதட்டமாக எழுந்து ஓடிவந்தாள்.

“என்னங்க…என்னங்க நான் ஃபோன் பண்ணிக்கிட்டேயிருக்கேன். ஸ்விச்ட் ஆப்பாவே இருக்கு.”

“இப்ப என்னங்க பண்றது?”

“கோகுலுக்கே மறுபடி ஃபோன் போட்டு கேட்போம். வேற எந்த ஃப்ரண்ட் வீட்டுக்காவது போயிருக்கானான்னு பார்ப்போம்”

சொல்லிக் கொண்டே கோகுலுக்கு அழைப்பு விடுத்தார்.

தொடர்பில் வந்த கோகுலிடம் தங்களுடைய பயத்தையும், பதற்றத்தையும் சொன்னார்.

மனைவியின் கையைப் பற்றி ஆறுதல் சொன்னார்.

“கவலையை விடு. அவனுங்க பார்த்துப்பானுங்க. எங்கயிருந்தாலும் தேடி கொண்டு வந்துடுவானுங்க”

அவளுக்கும் பெரும் நம்பிக்கையும் சற்று நிம்மதியாகவும் இருந்தது.

சொன்னதைப் போலவே அடுத்த இரண்டு மணி நேரத்தில் வாசலில் ஒரு கார் வந்து நிற்க இருவரும் வாசலுக்கு ஓடினர்.

பின் சீட்டிலிருந்து கோகுல் மௌரியனை கைத்தாங்கலாய் அணைத்து அழைத்து வந்தான். கூடவே நண்பர்கள் சிலரும்.

புடலங்காயாய் துவண்டு நடைத் தடுமாறிய மகனைப் பார்த்து இருவரும் அதிர்ந்தனர்.

கூடத்தில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்தனர்.

“உட்காருங்க அங்கிள்”

அவர்களின் எதிரே நடப்பது எதையும் நம்ப முடியாதவர்களாய் இருவரும் அதிர்ந்தனர்.

“அங்கிள்…மௌரியன் நல்லா தண்ணியடிச்சுட்டு ஒரு பார்ல மட்டையாகி கிடந்தான்.”

முந்தானையை எடுத்து வாயில் பொத்திக் கொண்டு விசும்பினாள் ஜானகி.

“அவனுக்கு குடிப்பழக்கமெல்லாம் கிடையாதே…இப்ப ஏன்..இப்படி?”

அவள் வேதனையுடன் புலம்ப நமச்சிவாயம் அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளாதவராய் அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“ஏன்…?”

தாய் தந்தை இருவர் முகத்திலேயும் அதிர்ச்சி வியர்வையாய் மாறியிருந்தது.

“இந்த காதல் கதையெல்லாம் உனக்கெப்படித் தெரியும்?”

“இன்னைக்குத்தான் இவன் காலேஜ் வரலைன்னதும் அந்த பொண்ணு சாரல் எல்லாத்தையும் சொன்னா.”

இருவரும் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தவிக்க கோகுலே பேசினான்.

வெளிறிப் போன முகத்துக்கு மாறிப் போயிருந்தாள் ஜானகி.

நமச்சிவாயமும், ஜானகியும் ஒருவரை ஒருவர் அதிர்ச்சியாகப் பார்த்துக் கொண்டனர்.

மௌரியனுக்குள் இப்படி ஒரு காதல் விஷயம் இருப்பதை இருவருமே நினைத்துப் பார்க்கவில்லை.

என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் இருவரும் மௌனமாக இருந்தனர்.

கோகுல் வேறு பயமுறுத்திவிட்டுப் போனது உறுத்திக் கொண்டுயிருந்தது.

ஜானகியின் கண்களில் மட்டும் அவ்வப்போது கண்ணீர் கசிந்துக் கொண்டிருந்தது.

மகனை எப்படி சரியாக்குவது என யோசித்தபடியே இரவு முழுவதும் இருவரும் உறங்காமலிருந்தனர்.

காலையில் அவர்களுக்கு ஒரு அதிர்ச்சிக் காத்திருந்தது.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Related

You may also like

Recent Posts

Recent Comments