மகாபாரதக் கதைகள்/மகனுக்கும் கண் இல்லை

ஆட்டத்தில் தன்னை மறந்தான் தருமன். செல்வங்களை எல்லாம் இழந்த அவன் நாட்டையும் இழந்தான். தம்பியரையும் ஒவ்வொருவராக வைத்து இழந்தான். தன்னையும் பணயப் பொருளாக வைத்து இழந்தான்.

“அண்ணா இழந்தது போதும். நிறுத்துங்கள்.” என்று பலமுறை குறுக்கிட்டான் பீமன். ஆனால் தருமனோ அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. சூதாடுவதிலேயே ஆர்வமாக இருந்தான்.

“தருமா! எல்லாவற்றையும் இழந்துவிட்டதாக எண்ண வேண்டாம். உன் மனைவி பாஞ்சாலி இருக்கிறாள். அவளை வைத்துச் சூதாடு. இழந்ததைப் பெற வாய்ப்புண்டு” என்று வஞ்சகமாகப் பேசினான் சகுனி.

பாஞ்சாலியையும் பணயப் பொருளாக வைத்துத் தோற்றான் தருமன். மகிழ்ச்சி தாங்காமல் துள்ளிக் குதித்தான் துரியோதனன். “பாஞ்சாலி நம் அடிமை. அவளை இங்கே இழுத்து வாருங்கள். நம் அரண்மனையைப் பெருக்கித் தூய்மை செய்யட்டும்” என்று உரத்த குரலில் கத்தினான்.

இதைக் கேட்டு அவையில் இருந்த அனைவரும் கலங்கினார்கள். சிலர் அழத் தொடங்கினார்கள். அங்கிருந்த விதுரர் கோபத்துடன் எழுந்தார். “துரியோதனா! உனக்கு என்ன பைத்தியமா? பிறரை அவமதிப்பதை முதலில் நிறுத்து. தீய செயல்களால் அழிவைத் தேடிக் கொள்ளாதே” என்று எச்சரித்தார்.